What missing your smartphone means, dag 1

Gisteren heb ik mijn vriendje, de iphone 6 in moeten leveren op school voor een experiment 4 dagen zonder mobiele telefoon... Dat was echt wel even slikken, ik weet namelijk dat ik veel op mijn telefoon zit en ook echt niet zonder kan. Maarja, als je de opleiding communicatie doet is dit zeker geen slecht experiment en het lijkt mij ook wel leuk om te zien wat het nu echt met mij doet en hoe afhankelijk ik van mijn telefoon ben. Best heftig toen ik ook hoorde en las dat er zelfs afkickklinieken zijn voor mensen die verslaafd zijn aan hun mobiele telefoon. Ze vergelijken het zelfs met een heroine verslaving…

Eenmaal toen ik mijn telefoon had ingeleverd merkte ik eigenlijk al meteen dat ik mij ‘leeg’ voelde. Ik kon niet even snel een appje sturen of lekker een muziekje aan op de fiets naar huis. Ja, de eerste uren waren wel echt ELLENDE! Zo merkte ik bijvoorbeeld dat ik normaal tijdens de lunch thuis even op mijn telefoon zit, nu stond ik ‘dom’ voor mij uit te staren (ofja, zo voelde dat). Daarnaast even een lekker sigaretje doen op de bank en je mobiel checken zat er ook niet in. Eigenlijk allemaal dingen die ik normaal ‘standaard’ doe. Want ik ben niet iemand die ’s middags televisie kijkt. Het voordeel hiervan was dat ik meteen in beweging kwam. Ik heb mijn hele huisje lekker opgeruimd, schoongemaakt, wasjes gedraaid, enzovoorts. Terwijl ik normaal in die tijd even lekker op de bank lag met een sigaretje en mijn telefoon appjes te sturen. En voor je het weet lig je dan meestal al wel een half uur op de bank. Want als je een appje stuurt, krijg je weer een reactie, stuur je weer wat terug en ondertussen een beetje op Facebook, instagram en snapchat kijken wat er gaande is…

Nadat ik mijn huisje helemaal had schoongemaakt ook nog eens met een sportmaatje wezen hardlopen. Maar ook hier kwam weer even een momentje dat ik dacht, shit!! Hardlopen zonder muziek? no fucking way! Dus ik opzoek naar mijn mp3 die ik al in jaren tijd niet meer had gebruikt... wel gevonden, maar die deed het natuurlijk weer eens niet! Gelukkig had mijn hardloopmaatje wel muziek dus dat was mijn redder in nood. Want oh wat zou het saai zijn, hardlopen zonder muziek…

Ik miste het eigenlijk vooral om bereikbaar te zijn, om even snel een appje te sturen naar onder andere mijn vriend om te zeggen wat ik aan het doen ben en hij aan het doen is... maar ook om afspraken te maken met de vriendinnen, je moet het echt van te voren plannen (hoelaat, waar en wat). Je kunt niet snel even een appje sturen of snel even iets checken of opzoeken. Daarnaast miste ik het ook om even een foto ergens van te maken of een prinstcreentje via facebook wat ik tegen kwam op de laptop en leuk was. Best wel raar ook eigenlijk, waarom moeten we tegenwoordig overal foto’s van sturen en altijd 24/7 bereikbaar zijn. Ik besefte me ook dat ik elke keer de neiging had om mij aan te melden op Facebook om via zo te gaan chatten. Vroeger had je dat je per dag in een z’n kort mogelijk smsje zei wat je die dag ging doen omdat als je vaker een berichtje sturen het ook weer veel geld kostte. Maar doordat het nu gratis is via Whatsapp denk ik dat je veel sneller en vaker hierdoor gaat sturen met o.a. wat jou bezig houd. Terwijl ik eigenlijk dacht, Naomi? Je hebt net gezegd via Facebook chat wat je die dag gaat doen, waarom heb ik 3 uur later weer die drang om mij aan te melden via Facebook en te zeggen waar ik nu heen ga en wat ik ga doen en wat diegene doet…? Waarom moeten we 24/7 iedereen op de hoogte houden. Best interessant toen we in de les een filmpje te zien kregen voordat ik mijn mobiele telefoon moest inleveren. Over hoe mensen tegenwoordig zo druk bezig zijn met hun mobiele telefoon. Dat er tegenwoordig overal foto’s van moeten worden gemaakt. Zoals honderden foto's van dat moment dat bijvoorbeeld de zon onder gaat of van die foto’s wat je aan het eten bent. En het grappige is dan ook dat je met de meeste foto’s niks mee doet of simpelweg gewoon niks aan hebt. Ik merkte ook dat ik meteen al wat socialer werd. Thuis aan tafel, wanneer ik normaal het eten op heb en dan mijn mobiel check, nu gezellig aan het praten was. Of tijdens de high tea vanmorgen met mijn zusjes en moeder we super gezellig aan het praten waren en iedereen de telefoons weg legde in plaats van dat iedereen op zijn telefoon zit.

Dus kortom, ja ik vind het echt even wennen en vooral kut als ik de deur uit ben en gewoon niet bereikbaar ben. Maar aan de andere kant geeft het mij ook wel rust. Ik ben van mezelf een extravert persoon en nu heb ik eigenlijk het gevoel dat ik veel meer tot mijzelf kom, productiever ben, en vooral veel meer dingen voor jezelf inplant/ meer geniet van hét moment. Het is niet nodig 24/7 bereikbaar te zijn ook al voel je soms die drang. Ik denk zeker dat het een goed experiment is alleen hoop ik toch wel dat het snel dinsdag is en ik mijn mobiele telefoon weer terug heb, haha!